L' amour est aveugle - Ο έρως χρόνια δεν κοιτά...

Έλσα Μπάρδα06/05/2017

Η κλινική ψυχολόγος και αναλύτρια Εφαρμοσμένης Συμπεριφοράς, Έλσα Μπάρδα, γράφει για τους μύθους και τις αλήθειες γύρω από τις σχέσεις των αντρών με κατά πολύ μεγαλύτερές τους γυναίκες

*Έλσα Μπάρδα - Κλινικός Ψυχολόγος - Αναλύτρια Εφαρμοσμένης Συμπεριφοράς

Ο έρωτας είναι παγίδα της φύσης, η γλώσσα της λογικής του είναι άγνωστη... Είναι απρόβλεπτος, χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις, είναι η αλήθεια της στιγμής, είναι εχθρός της ντροπής και είναι «τυφλός» σε στερεότυπα, όπως η διαφορά ηλικίας... Τι γίνεται όμως  στις περιπτώσεις όπου μικρότεροι ηλικιακά άνδρες προτιμούν εκ πεποιθήσεως κατά πολλά έτη μεγαλύτερες γυναίκες;

Αυτό που με ελκύει στην κατά μία δεκαετία μεγαλύτερη σύντροφό μου, είναι ότι με διεκδικεί με κάθε κόστος... Νιώθω το απόλυτο αντικείμενο του πάθους της... Είμαι η προτεραιότητά της.... Αυτή έκανε την πρώτη κίνηση... Με κολακεύει που έχει εμπειρία στην ζωή, έχει κάνει χιλιόμετρα... Οι κοπέλες της ηλικίας μου είναι ρηχές και αναζητούν διαρκώς την προσοχή. Εκείνη ξέρει τι θέλει, ξέρει πού και πώς το θέλει... Είναι απελευθερωμένη από ταμπού και λιγότερο εγωίστρια στο κρεβάτι... Κυρίως, όμως, είναι ανεξάρτητη οικονομικά.... Και δεν νιώθω εγκλωβισμένος στα πλαίσια δέσμευσης... Ζω την απόλυτη μαγεία του έρωτα! -Ανώνυμος

L' amour est aveugle - Ο έρως χρόνια δεν κοιτά

Μελέτη από το Åbo Akademi University στη Φινλανδία σε δείγμα 2.655 ανδρών και γυναικών ηλικίας 18 έως 50 ετών έδειξε ότι οι νέοι άνδρες έλκονται από γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας, ενώ, αντίθετα, οι μεγαλύτεροι άνδρες προτιμούν τις πολύ μικρότερες ηλικιακά γυναίκες...

 


 
Η σεξουαλική επιθυμία για τις γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας (δέκα χρόνια και άνω) δεν βασίζεται εξ ολοκλήρου στην σεξουαλική έλξη, αλλά και σε ψυχολογικές ανάγκες. 

Παιδική ηλικία: Ένας άνδρας με ελλιπή φροντίδα (ανεκπλήρωτες ανάγκες) από τη μητέρα του είναι πιθανόν να έλκεται από γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας. Υποσυνείδητα, θεωρεί ότι η μεγαλύτερη γυναίκα μπορεί να του δώσει την αγάπη που στερήθηκε ως παιδί. Στον αντίποδα, o άνδρας που υπήρξε καλομαθημένο παιδί, θα αναπτύξει την ανάγκη να αναζητά υπερβολική φροντίδα και από την σύντροφό του...

Αύξηση της αυτοεκτίμησής τους: Η ώριμη γυναίκα έχει συνήθως περιορισμένες επιλογές και, ως εκ τούτου, είναι πιο αφοσιωμένη στον άνδρα. Αυτό το είδος της αφοσίωσης ενισχύει την αυτοεκτίμηση του εν λόγω άνδρα, δεδομένου ότι η γυναίκα που είναι μαζί του, τον εξιδανικεύει με προσοχή.

Για να αισθάνονται ανώτεροι: Ορισμένοι άνδρες κατ' επιλογή αναζητούν πιο ώριμες ηλιακά γυναίκες με υψηλό social status, ώστε να ισχυροποιείται το «εγώ» τους.


 
ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Είναι κολακευτικό να σε διεκδικούν: Μια μεγαλύτερη γυναίκα συνήθως δεν περιμένει από τον άνδρα να κάνει την πρώτη κίνηση -π.χ. «ποιος θα στείλει πρώτος sms»- ούτε μετρά στα πόσα ραντεβού θα υποκύψει στο φλερτ... Δεν υπάρχουν τα «πρέπει» και τα «μη», που ενδεχομένως κουράζουν. Μια μεγαλύτερη γυναίκα που «μετρά»... χιλιόμετρα εμπειρίας, ξέρει πώς να διεκδικήσει με στενό μαρκάρισμα τον άνδρα που θέλει... Γνωρίζει πως να τον κολακεύσει... Αξίζει να σημειωθεί ότι η εμπειρία παίζει μεγάλο ρόλο. Αντίθετα, μια γυναίκα ώριμη ηλικιακά, αλλά άπειρη, με λιγοστές σχέσεις στο ιστορικό της, μπορεί να είναι το ίδιο διστακτική με μια κοπέλα μικρότερης ηλικίας...

Ζήλεια: Στην αρχή της σχέσης η μεγαλύτερη γυναίκα δεν πρόκειται να εκδηλώσει ζήλεια, καθώς γνωρίζει εμπειρικά ότι κάτι τέτοιο θα απομάκρυνε τον σύντροφό της. Από την άλλη, το τοπίο είναι «θολό», επομένως η ελευθερία που δίνει στον άνδρα, παράλληλα ωφελεί και εκείνη. Εάν η σχέση εξελιχθεί σοβαρά δεν υπάρχει υποσχετική ότι θα συνεχίσει με τους ίδιους κανόνες. Θα συμπεριφερόταν όπως κάθε γυναίκα οποιασδήποτε ηλικίας που είναι σε μια σχέση -π.χ. θα ζήλευε, θα διεκδικούσε την αγάπη, την αποκλειστικότητα και μελλοντικά... επίσημη δέσμευση και -γιατί όχι;- γάμο.

Οι μεγαλύτερες γυναίκες δεν έχουν ανασφάλειες: Το αν μια γυναίκα πιστεύει στον εαυτό της είναι θέμα προσωπικότητας και όχι ηλικίας.

Λέει λιγότερα «όχι»: Απαλλαγμένη από τον φόβο της ελεύθερης έκφρασης, αρνείται να «φυλακίζεται» στα ίδια ταμπού, που ενδεχομένως είχε προ 20ετίας.....

Οι μεγαλύτερες γυναίκες είναι ανεξάρτητες: Η οικονομική ανεξαρτησία είναι ένα μεγάλο ατού, καθώς απαλλάσσει από τα προαπαιτούμενα!

Η μεγαλύτερη γυναίκα είναι «σχολείο»: Μια έμπειρη γυναίκα έχει να σου μάθει πράγματα... Αλίμονο όμως αν πέσεις σε κακή δασκάλα, όπως ο Christian Grey του «Fifty Shades of Grey». 

Σεξουαλική φαντασίωση: Οι άνδρες είναι πιο ανοιχτοί από τις γυναίκες στις εμπειρίες και ειδικά για τους νεότερους, το να κατακτήσουν μια μεγαλύτερη γυναίκα, αποτελεί μέρος φαντασίωσης.

Δεν έχει απαιτήσεις: Ως προς το θέμα της δέσμευσης, πιθανόν να μην έχει τις ίδιες απαιτήσεις όπως μια νεότερη κοπέλα -π.χ. μια γυναίκα στα 50 δεν θα έχει τις ίδιες απαιτήσεις από έναν 40χρονο, συγκριτικά με μια γυναίκα στα 30. Εάν η γυναίκα είναι ολοκληρωμένη -και πιο συγκεκριμένα, έχει στο ιστορικό της γάμο και παιδιά- είναι πιθανό να μην επιδιώξει επισημοποίηση. Αν όμως η μεγαλύτερη γυναίκα είναι ελεύθερη, ίσως η σχέση να αποτελεί την τελευταία της ευκαιρία...

Δεν γαντζώνεται πάνω σου: Συνήθως μια γυναίκα 45 και άνω έχει τον δικό της κοινωνικό κύκλο.

Στα 20 σου χρόνια βασιλεύει η επιθυμία, στα 30 το πνεύμα, στα 40 η ευθυκρισία -Βενιαμίν Φραγκλίνος

Έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2008 στο επιστημονικό περιοδικό Psychology of Women Quarterly, έδειξε ότι οι γυναίκες που συνάπτουν σχέση με άνδρες κατά δέκα ή περισσότερα έτη μικρότερούς τους, αντλούν μεγαλύτερη ικανοποίηση από την σχέση τους, συγκριτικά με γυναίκες συνομήλικες ή μικρότερες από τον σύντροφό τους. Σύμφωνα με την εξελικτική ψυχολογία, η επιλογή ενός νεοτέρου συντρόφου διασφαλίζει μελλοντική φροντίδα σωματικά και συναισθηματικά.

Ο έρωτας ανήκει σε εκείνους που δέχονται να φτάσουν στα άκρα για χάρη του -Τομ Ρόμπινς

Το αν έχει μέλλον μια σχέση με μεγάλη διαφορά ηλικίας και το πόσο θα κρατήσει εξαρτάται από την σχέση του ζευγαριού. Σαφώς και ο έρωτας δεν χωρά σε στερεότυπα, όπως οι ηλικίες. Άλλωστε, η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός. Όμως, ένα μεγάλο ηλικιακό χάσμα μεταξύ του ζευγαριού συνοδεύεται από συνέπειες... της επιλογής τους.

- Twitter: https://twitter.com/elsa_barda
- email. elsabardapsychologist@hotmail.com
*Η Ελσα Μπάρδα έχει βασικό πτυχίο ψυχολογίας (BSc Honours), μετεκπαίδευση πρώτο μάστερ στην Κλινική Ψυχολογία (MSc Clin. Psy.) και δεύτερο μάστερ στην Εφαρμοσμένη Ανάλυση Συμπεριφοράς MSc (MSc ABA ). Η εκπαίδευση και μετεκπαίδευσή της έγινε στη Μ. Βρετανία. Έχει αναγνώριση πτυχίων από το ΔΟΑΤΑΠ και άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ψυχολόγου. 

Survivor: Δεν είναι ένα απλό τηλεοπτικό προϊόν, αλλά ένα κοινωνικό πείραμα

Έλσα Μπάρδα12/04/2017

Tο δημοφιλές reality επιβίωσης στο μικροσκόπιο της ψυχολογικής ανάλυσης από την Κλινική Ψυχολόγο και Αναλύτρια Εφαρμοσμένης Συμπεριφοράς, Έλσα Μπάρδα

*Έλσα Μπάρδα - Κλινικός Ψυχολόγος - Αναλύτρια Εφαρμοσμένης Συμπεριφοράς

Αποτελεί το Survivor ένα κοινωνικό πείραμα; Τι κάνει ένα reality να έχει τόσο ενδιαφέρον; Τι ορίζει την ηθική και την ανήθικη συμπεριφορά εντός αρένας παιχνιδιού;



Το τηλεοπτικό φαινόμενο Survivor, από ψυχολογικής απόψεως, θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ένα κοινωνικό πείραμα. Στην πρεμιέρα του παιχνιδιού η περιγραφή ήταν η εξής: «24 ξένοι είναι αναγκασμένοι να χαράξουν μια νέα ύπαρξη στα πλαίσια μιας νέας ομάδας (12 άτομα χωρισμένα σε κάθε ομάδα) και να μάθουν να προσαρμόζονται σε νέες συνθήκες ζωής.

Το συγκεκριμένο reality παρουσιάζει μια μικροκοινωνία που απαρτίζεται από δύο ξεχωριστές ανταγωνιστικές ομάδες αγνώστων ανθρώπων μεταξύ τους με διαφορετικούς χαρακτήρες, οι οποίοι πρέπει να επιτύχουν ισορροπία στην μεταξύ τους συνεργασία, προκειμένου να βρουν τροφή, να χτίσουν καταφύγιο, να κερδίσουν το αγώνισμα από την αντίπαλη ομάδα και να δημιουργήσουν συμμαχίες. Στο τέλος, το ομαδικό παιχνίδι καταλήγει να είναι ατομικό, όπου το κάθε μέλος προσπαθεί να επιβιώσει, να ξεχωρίσει και να διεκδικήσει το χρηματικό έπαθλο. 

 

Η επιστημονική μελέτη, που είναι γνωστή ως το περίφημο πείραμα του Robbers Cave, και η επονομαζόμενη Social Judgement Theory (SJT) αποκάλυψε τις κοινωνικές παραμέτρους που ενδέχεται να προκαλέσουν σύγκρουση στην διακομματική ομάδα στα πλαίσια της συνεργασίας, καθώς και τι συμβαίνει, όταν τα άτομα ανταγωνίζονται για πόρους διαβίωσης. 

Το ψυχολογικό πείραμα-ορόσημο του κοινωνικού ψυχολόγου Muzafer Sherif
μελέτησε τις διομαδικές σχέσεις σε αγνώστους, χωρίζοντάς τους σε δύο ομάδες, οι οποίες συμμετείχαν σε συνεργατικές και ανταγωνιστικές δραστηριότητες. Σε λίγες ημέρες, ανάμεσα στα μέλη των δύο ομάδων εμφανίστηκε το ομαδικό πνεύμα και η ιεραρχία. Στην πορεία ανταγωνισμού ανάμεσα στις δύο ομάδες προκλήθηκε η  αίσθηση της εχθρότητας μεταξύ τους, λόγω του ανταγωνισμού στις δραστηριότητες, οδηγώντας στην ανάπτυξη αρνητικών προκαταλήψεων για τα μέλη εκτός της ομάδας τους (out-group) και, αντίθετα, υπερτονίζοντας τα θετικά χαρακτηριστικά των μελών της δικής τους ομάδας (in-group). Γι' αυτό στο Survivor βλέπουμε ότι στην ανταλλαγή των παικτών ο καινούργιος παίκτης ταυτίζεται πολύ γρήγορα με την καινούργια ομάδα. 

Το Survivor αποτελεί πρόκληση για τους παίκτες

Μεγάλη είναι και η ηθική πρόκληση για τους παίκτες του Survivor, καθώς η ίδια ομάδα που συζητάει και εργάζεται από κοινού για το πώς θα επιτύχει τους στόχους της, μερικές ώρες αργότερα είναι αναγκασμένη να ψηφίσει προς αποχώρηση τον πιο «αδύναμο κρίκο» ή την πιο «δυνατή απειλή».

Άραγε, θα μείνουν οι παίκτες πιστοί στα λεγόμενά τους ή θα αλλάξουν στην πορεία;

Κατά την πορεία του παιχνιδιού, όταν οι δύο φυλές συγχωνευθούν, θα είναι ενδιαφέρον να δούμε αν θα μείνουν πιστοί στους «φίλους» συμπαίκτες της αρχικής φυλής τους ή θα απορρίψουν την προηγούμενη ταυτότητα της ομάδας τους, δημιουργώντας νέες συμμαχίες, σε μια νέα σύσταση ομάδας. 

Το Survivor είναι ένα αρκετά ιντριγκαδόρικο παιχνίδι, που δημιουργεί ασταθές κοινωνικό τοπίο, προσφέροντας την ευκαιρία για προβληματισμό όσον αφορά σε θέματα ηθικής. Άραγε, ο παίκτης που θα επιβιώσει και θα νικήσει, θα παραμείνει πιστός στην συμμαχία του σε όλο το παιχνίδι; Ηθικά διλήμματα αυτού του είδους σε ακραίες συνθήκες, καθώς και οι συνεχόμενες ανατροπές, κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον των τηλεθεατών. Το αν προάγει μηνύματα, αφορά καθαρά το πώς το αντιλαμβάνεται ο κάθε τηλεθεατής... Το σίγουρο είναι ότι το παιχνίδι βγάζει προς τα έξω  τις ανθρώπινες αδυναμίες που έρχονται στην επιφάνεια ανάλογα με το ερέθισμα και το περιβάλλον.

Οι ίντριγκες ανάμεσα στα μέλη της ίδιας ομάδας δοκιμάζουν την ψυχική αντοχή των παικτών, είτε είναι Διάσημοι είτε Μαχητές. Από μια άποψη, είναι ένα παιχνίδι που προάγει την αλληλοεξόντωση και πιθανόν να οδηγήσει σε συναισθηματική εξάντληση. 

Σύμφωνα με την ψυχολογία, η ηθική συμπεριφορά επηρεάζεται από το κοινωνικό περιβάλλον, και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να διαφέρει σημαντικά μεταξύ των πολιτισμών. Στο παιχνίδι του Survivor, οι «κανόνες» είναι πιο σκοτεινοί και η ηθική συμπεριφορά ορίζεται από την προϋπάρχουσα προσωπική ηθική του κάθε παίκτη και θεατή. 

- Twitter: https://twitter.com/elsa_barda
- email. elsabardapsychologist@hotmail.com
*Η Ελσα Μπάρδα έχει βασικό πτυχίο ψυχολογίας (BSc Honours), μετεκπαίδευση πρώτο μάστερ στην Κλινική Ψυχολογία (MSc Clin. Psy.) και δεύτερο μάστερ στην Εφαρμοσμένη Ανάλυση Συμπεριφοράς MSc (MSc ABA ). Η εκπαίδευση και μετεκπαίδευσή της έγινε στη Μ. Βρετανία. Έχει αναγνώριση πτυχίων από το ΔΟΑΤΑΠ και άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ψυχολόγου. 

Όταν τα παιδιά γίνονται γονείς, μαθαίνουν να λένε πάντα «ναι»

Έλσα Μπάρδα27/05/2017

Η κλινική ψυχολόγος και αναλύτρια Εφαρμοσμένης Συμπεριφοράς, Έλσα Μπάρδα, γράφει για το σύνδρομο του «γονεϊκού» παιδιού, καθώς και τις επιπτώσεις του στην ενήλικη ζωή.

*Έλσα Μπάρδα - Κλινικός Ψυχολόγος - Αναλύτρια Εφαρμοσμένης Συμπεριφοράς

Παραδοσιακά, στην οικογένεια οι γονείς έχουν τον ρόλο του φροντιστή. Δυστυχώς, όμως, σε ορισμένες περιπτώσεις οι ρόλοι αντιστρέφονται, με το παιδί να αναλαμβάνει το τιμόνι των πρακτικών και συναισθηματικών αναγκών του γονέα.

Το φαινόμενο αυτό το συναντάμε πιο συχνά στα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, όπου υπάρχει μέλος της οικογένειας με σωματικό ή ψυχικό πρόβλημα ή σε περιπτώσεις όπου ο ένας εκ των δύο γονιών ενδεχομένως να απουσιάζει ή να μην ενδιαφέρεται -π.χ. ο πατέρας, με το παιδί να προσπαθεί να καλύψει τις συναισθηματικές ανάγκες της μητέρας, με την οποία έχει αναπτύξει ισχυρό δεσμό, να της συμπαρασταθεί και να την προστατέψει.

Σαφώς οι γονείς ασυνείδητα υιοθετούν συγκεκριμένες συμπεριφορές απέναντι στα παιδιά τους, που πιθανόν να οφείλονται στα δικά τους προσωπικά βιώματα κατά την παιδική ηλικία, όπου οι δικές τους ανάγκες δεν είχαν καλυφθεί επαρκώς.


«Ως παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να δίνω, πριν να μάθω, να φροντίζω τα αδέλφια μου ήταν υποχρέωσή μου. Tο παιχνίδι με τους φίλους μου ερχόταν σε δεύτερη μοίρα. Oι προσωπικές μου ανάγκες και επιθυμίες για μένα, ήταν πολυτέλεια. Ήμουν συνετό παιδί και δεν έφερνα ποτέ αντίρρηση στους γονείς μου. Υποθέτω ότι είναι ένα από τα χαρακτηριστικά μου ως ενήλικας. Πρώτο μέλημά μου είναι πώς να ικανοποιήσω τους άλλους. Μερικές φορές αναλαμβάνω την ευθύνη για πληγωμένα συναισθήματα των άλλων. Σκληρός κριτής του εαυτού μου, με θέτω σε συνεχή αποδοκιμασία, αυτή μου η ανασφάλεια με κυριεύει μέχρι σήμερα. Από παιδί δεν είχα περιθώρια για λάθη... Ακόμα είμαι τελειομανής. Νιώθω εγκλωβισμένος στις ανάγκες των άλλων, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Δεν έχω μάθει αλλιώς» 

Γονεοποίηση-κίνδυνος για την ψυχοσυναισθηματική ισορροπία των παιδιών

Σύμφωνα με τον θεραπευτή Minuchin, το συγκεκριμένο φαινόμενο, γνωστό ως σύνδρομο του «γονεϊκού» παιδιού, αποτελεί έναν δυσλειτουργικό τρόπο αλληλεπίδρασης ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας.

Οι συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού παραγκωνίζονται, προκειμένου να ενισχύσουν τις ανάγκες των γονιών, με αποτέλεσμα το παιδί σταδιακά να παύει να αναζητά από τους γονείς ανακούφιση, καθοδήγηση, ακόμα και την προσοχή τους και να επικεντρώνεται αποκλειστικά στο πώς θα τους ικανοποιήσει.

Ως φυσική συνέπεια της αναστροφής των ρόλων, το παιδί χάνει την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας, έχει κυριευτεί από συνεχόμενο άγχος να ικανοποιήσει τους γονείς του και να φέρει εις πέρας οτιδήποτε καταπιάνεται. Μπορεί η υπευθυνότητα να αποτελεί προσόν, εφόσον όμως δεν παρακάμπτει τις προσωπικές ανάγκες του παιδιού και την ανάγκη του για φροντίδα.



Οι επιπτώσεις στην συναισθηματική εξέλιξη των παιδιών ως ενήλικες

Σύμφωνα με τον Skinner και την Επιστήμη της Εφαρμοσμένης Ανάλυσης Συμπεριφοράς (Applied Behaviour Analysis), το ιστορικό μάθησης συνεπιδρά και συνδιαμορφώνει τη συμπεριφορά του ανθρώπου μαζί με περιβαλλοντικούς παράγοντες. Όταν το παιδί-γονέας δέχεται επιβράβευση, επειδή δεν ζητά τα προαπαιτούμενα ως παιδί, τότε μαθαίνει να επικεντρώνεται στο πώς να αναγνωρίζει τις ανάγκες των άλλων και να προσαρμόζεται με βάση αυτές, χωρίς να διεκδικεί τα δικά του «θέλω».

Όταν ο τρόπος συσχετισμού με τους άλλους παγιωθεί, η ανεκτικότητα και η ανθεκτικότητα θα τον συντροφεύουν στην ενήλικη ζωή. Ενδεχομένως, δε, να θυματοποιηθεί, στην προσπάθειά του να ανταποκριθεί ακόμα και στις πιο παράλογες απαιτήσεις του περιβάλλοντος. Η συνεχής υπερπροσπάθεια στο να διατηρήσει το παιδί μια σχέση με βάση τα «θέλω» των γονιών του, πιθανόν να το εξαντλήσει στην ενήλικη ζωή, διότι η αυτοθυσία οδηγεί σε παραμέληση του εαυτού του, σε εσωτερικό θυμό, καθώς και σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές.

Η εξάρτηση που έχω από το περιβάλλον με κάνει να λέω πάντα «ναι»

«Σε όλη μου τη ζωή είχα τον ρόλο του σωτήρα»

Ως ενήλικας, το «γονεοποιημένο» παιδί βιώνει το αίσθημα του ανικανοποίητου. Είναι τελειομανής, μονίμως αναλαμβάνει περισσότερες ευθύνες από αυτές που του αναλογούν, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται στην διεκπεραίωσή τους.

Ο φόβος απόρριψης και το άγχος αποχωρισμού τον συνοδεύουν και στις ενήλικες σχέσεις, γι' αυτό και σε ορισμένες περιπτώσεις αποφεύγει να κάνει σχέση ή κάνει σχέσεις που χαρακτηρίζονται από την εξάρτηση, που πιθανόν να κουράσουν τον/την σύντροφό του. Ως γονέας πιθανόν να γίνει αυταρχικός και επικριτικός.

Η τυφλή υπακοή στα πρέπει του περιβάλλοντος είναι τυραννική!

«Πρέπει να κατανοώ τις ανάγκες των άλλων. Πρέπει πάντα να στηρίζω τον/την σύντροφο μου. Πρέπει πάντα να βοηθώ τους συναδέλφους μου. Πρέπει πάντα να είμαι δίπλα στους φίλους μου. Πρέπει πάντα να ξεπερνώ τον εαυτό μου»

Ο γονέας πρέπει να θέτει προσεκτικά προσδοκίες στο παιδί του, με γνώμονα την προστασία και το όφελος του παιδιού

Τι θα γίνει, λοιπόν, όταν το «παιδί-γονέας» ως ενήλικας αποτύχει σε ένα από αυτά τα «πρέπει»; Πιθανόν να αισθανθεί ενοχές και να απογοητευτεί με τον εαυτό του. Τα «πρέπει» συντηρούν την εσωτερική ένταση και δημιουργούν άγχος, καταλήγοντας να διαταράσσουν τις διαπροσωπικές, επαγγελματικές, προσωπικές σχέσεις, αντί να τις βελτιώνουν. Το «παιδί-γονέας» είναι επιρρεπές στο να εμφανίσει διαταραχές άγχους ή κατάθλιψη ως ενήλικας, συνεπώς είναι σημαντικό να απαλλαχθεί από τα ατέλειωτα «πρέπει» και να διεκδικήσει τα δικά του «θέλω».

Το παιδί, αντί να ξοδεύει τον εαυτό του, προκειμένου να είναι καλά οι άλλοι, θα πρέπει να χρησιμοποιεί την ενέργειά του, για να χτίζει την αυτοβελτίωση που αναλογεί στο αναπτυξιακό του στάδιο, μέσα από δραστηριότητες π.χ. το παιχνίδι, τον αθλητισμό...

- Twitter: https://twitter.com/elsa_barda
- email. elsabardapsychologist@hotmail.com
*Η Ελσα Μπάρδα έχει βασικό πτυχίο ψυχολογίας (BSc Honours), μετεκπαίδευση πρώτο μάστερ στην Κλινική Ψυχολογία (MSc Clin. Psy.) και δεύτερο μάστερ στην Εφαρμοσμένη Ανάλυση Συμπεριφοράς MSc (MSc ABA ). Η εκπαίδευση και μετεκπαίδευσή της έγινε στη Μ. Βρετανία. Έχει αναγνώριση πτυχίων από το ΔΟΑΤΑΠ και άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ψυχολόγου.